دارم میرم یه جای دور. 

جایی که دست هیچ آدمیزادی بهم نرسه. 

هرچی فکر میکنم کارایی که باهام کردن 

قابل بخشش نیست. 

باید برم...شاید بتونم  فراموش کنم. 

اگه دیگه نیومدم نگرانم نشید. 

تا کی؟ 

تا دنیادنیاست. 

تا وقتی که ظلم هست. 

تا انسان وجود داره ستم وبی عدالتی وجود داره 

هیچ کس نمیخواد کاری بکنه. 

میرم همونطور که خیلیا رفتن

شاید با رفتن من  یه چیزی عوض بشه 

میرم به امید آزادی 

به امید بهبود جهان 

شاید روزی 

مردی از خویش برون آیدو کاری بکند.